Het beleggerscompensatiestelsel – DIT MOET JE WETEN!

Beleggerscompensatiestelsel uitgelegd

Het beleggerscompensatiestelsel (afgekort: BCS) is een stelsel dat de vermogensschade van beleggers beperkt wanneer de beleggingsonderneming (broker of bank) haar verplichtingen niet meer kan voldoen. Dit stelsel heeft veel weg van het depositogarantiestelsel. Meer weten? Je leest het hieronder.

De werking van het beleggerscompensatiestelsel

Ook banken en beleggingsondernemingen kunnen failliet gaan. Om spaarders te beschermen, bestaat het depositogarantiestelsel. Elke rekeninghouder mag dan rekenen op een verzekerd bedrag van €100.000. Dit geeft een gevoel van zekerheid.

Een soortgelijk stelsel bestaat er ook voor beleggers. Beleggingsrekeningen worden door het zogeheten beleggerscompensatiestelsel beschermd tot een waarde van €20.000. Dit bedrag wordt berekend per rekeninghouder en per bank.

Het nut van het beleggerscompensatiestelsel is het beschermen van zowel particulieren als ondernemingen. Het zorgt ervoor dat jouw risico als belegger niet onnodig wordt verhoogd. Het risico dat een beleggingsonderneming failliet gaat behoort immers niet voor de rekening van de belegger te komen.

Relevant is om te weten dat bestuurders van de gefailleerde bank geen aanspraak kunnen maken op een vergoeding in de zin van het beleggerscompensatiestelsel. Hetzelfde geldt voor personen die een belang van meer dan 5% hebben of op een andere manier (direct) belanghebbende zijn in hun relatie met een bestuurder.

Van wie komt het beleggerscompensatiestelsel?

Het beleggerscompensatiestelsel komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het beheer van dit stelsel ligt in handen van De Nederlandsche Bank (DNB). Vanuit deze partij zullen de vergoedingen in geval van faillissement dan ook worden betaald. De DNB zal verder informatie verstrekken aan beleggers om zoveel mogelijk helderheid te verstrekken over de gang van zaken.

Het scheiden van vermogens

Beleggingsondernemingen moeten verplicht een scheiding in het vermogen aanbrengen. Dit brengt met zich mee dat het eigen vermogen dient te worden gescheiden van gelden van beleggers. De Autoriteit Financiële Markt (AFM) controleert of dit ook daadwerkelijk gebeurt. Waarom dit relevant is? Wanneer een onderneming failliet gaat, ziet dit faillissement op het vermogen van de onderneming. Wanneer gelden van beleggers gescheiden zijn van het eigen vermogen, zullen de gelden van beleggers ‘intact’ blijven.

Het moeten scheiden van de effecten van beleggers van vermogen van de bank, vloeit voort uit de Wet giraal effectenverkeer. Het beleggerscompensatiestelsel biedt compensatie voor het geval dat een bank of instelling zich niet aan de regel van vermogensscheiding houdt. Ook hier geldt weer dat dit risico niet voor de rekening van de belegger behoort te komen. Hetzelfde geldt voor het geval waarin het vermogen wel gescheiden is, maar op een of andere manier niet toereikend blijkt.

‘Spelregels’ beleggerscompensatiestelsel

Er gelden een aantal ‘regels’ of uitgangspunten die in acht moeten worden genomen wil je aanspraak doen op het beleggerscompensatiestelsel. Deze luiden als volgt.

• Je krijgt een vergoeding voor zover het bedrag (en de beleggingen) ook daadwerkelijk op je beleggingsrekening staat.
• De beleggingen mogen niet op een naam van een ander staan.
• Effecten die niet zijn geleverd, vallen alleen onder het beleggerscompensatiestelsel.
• Er geldt een maximale vergoeding van €20.000. Deze vergoeding geldt per persoon en per bank of beleggingsonderneming.
• Alleen de DNB kan het beleggerscompensatiestelsel ten uitvoer leggen.